Een veelgehoorde klacht vanuit de psychiatrie en van familie van mensen met schizofrenie is dat patiënten met deze ziekte geen tot weinig ziekte-inzicht hebben. Ze weten vaak niet dat ze psychotisch zijn en waanbeelden hebben. Ze weten niet dat de stemmen die ze horen, er niet in het echt zijn. Er zijn mensen met schizofrenie die hun medicijnen niet trouw slikken of niet braaf naar de ggz gaan. Er zijn veel discussies en  artikelen over het gebrek aan ziekte inzicht bij schizofrenie. Als ik die lees, denk ik altijd: “Dat kun je die persoon toch niet kwalijk nemen?”

Het lijkt erop dat een groot deel van de psychiatrie verwikkeld is in een welles-nietes discussie over de prognose, diagnostiek, naamgeving, stigmatisering en zelfs het bestaan van schizofrenie. Terwijl een aantal psychiaters druk bezig is met medestanders te vinden voor hun campagne, wil ik graag even de aandacht vestigen op de mensen waar het allemaal over gaat:

Meer dan tien opnames waren er voor nodig voordat ik de ongeschreven gedragsregels in de psychiatrie kon doorgronden. Geboden die ik u niet wil onthouden want zo word u, in tegenstelling tot mijzelf, een succesvol patiënt en is een prettig verblijf in een GGZ-instelling gegarandeerd!

De separeer is een prikkelarme ruimte waar je niets kan. Die van mij was ongeveer vier bij zes meter, had een hoog plafond en twee grote deuren met een klein raampje erin. Aan het plafond hangt een camera. In een hoek staat een kartonnen po en een bekertje water. In het midden ligt een matras met een speciale deken die je niet kapot kan maken. In de separeer moeten je eigen kleren uit en krijg je een separeerhemd aan. Het licht in de separeer blijft altijd aan, ook ‘s nachts. Er is een raam, maar dat kan niet open. Vlak achter het raam staat een hoge heg dus je kan niets zien buiten. In totaal heb ik  ongeveer drie weken in de separeer gezeten.

Beste psychiater, ik heb een vraag. In de politiek zijn ze nu bezig met een pil. Een pil waarmee oude mensen een einde aan hun leven kunnen maken als het te pijnlijk, te eenzaam of te verdrietig wordt. Ik vroeg mij af, kan ik ook zo’n pil krijgen?

In deze blog probeer ik op een duidelijke en gestructureerde manier de chaos en wanorde in mijn hoofd te beschrijven. Ik weet niet of dat helemaal gelukt is… Mocht u in de war raken van mijn dagelijkse verwarring dan bied ik daar bij voorbaat alvast mijn excuses voor aan.

Nieuwe mensen ontmoeten vind ik leuk. Maar door mijn ziekte soms ook ingewikkeld en eng, want wat moet ik over mezelf vertellen? Na de vragen: ‘Hallo, hoe heet je’ en ‘Waar kom je vandaan’, volgt al snel de ‘Wat doe je voor werk’-vraag. Het is nou emaal een standaard vraag en iedereen stelt hem, de kapper, de tandarts, de buurman en ook de wandelaars die ik tijdens mijn trektochten tegenkom. En op die vraag kan ik nou net even geen antwoord geven, want werken of studeren, daar doe ik niet aan. Maar wat moet ik dan antwoorden?

Ik wil wel eens dood. Geen onrust, geen angst, geen nare herinneringen meer. Er zijn mensen die keihard moeten knokken om in leven te blijven, mensen die veel te jong sterven door ongelukken, oorlog of ernstige ziektes. Zij willen leven, kostte wat het kost. En ik? Ik heb een doodswens. Zelfmoord, je mag het niet doen, je mag er niet aan denken. En erover schrijven? Mag dat wel?

De zomer is voorbij. Als ik ‘s ochtends mijn hardlooprondje met mijn hond Meike ren, fietsen kinderen langs op weg naar school en razen auto’s voorbij, haastig op weg naar hun werk. Het leven van werk, school en studie is weer begonnen, maar niet voor mij.